Hayatın gözlerin önünden film şeridi gibi geçmesi

Gündelik hayatta ters giden bir şeyler olduğu zaman beynimiz geçmişte edinilen deneyimlerden dolayı bunları çok kolay aşıyor. Örneğin yürürken ayağımız takıldı diyelim. Eğer düşmemek için kendimizi tutmazsak zarar göreceğimizi biliyoruz. Çünkü beynimiz küçükken düşüp kendimizi incittiğimiz zamanları bize hatırlatıyor o esnada. Dolayısıyla düşmemek için çaba sarfediyoruz.

Günlük yaşamımızda beynimizin geçmiş deneyimlerden yola çıkarak bizi pek çok kötü durumdan koruduğunu farketmeyiz bile. Çocuklar bu yüzden çok düşüp bir yerlerini incitirler. Deneyimleri azdır. Bir yetişkinin düşüp dizini incittiğini kolay kolay görmeyiz. Çünkü beyin hangi durumda ne yapacağını zaman içerisinde çok iyi bir şekilde öğrenmiştir.

Herhangi bir arının kurumsal bir plaza insanını soktuğu görülmemiştir. Arılar çocukları ve zihni gelişimini tamamlayamamış ergenleri sokar.

Ama ölüm aynı şey değil. Beynimiz ölüm anını daha önce hiç deneyimlemedi. Çünkü daha önce hiç ölmedi. Dolayısıyla ölüm anımızda beynimiz bir şeylerin kesinlikle çok kötü gittiğinin farkında ve daha önce hiç ölmediği için ne yapacağını bilmemekte ve hızlı bir şekilde bütün bir hatıralarımızı, yaşadıklarımızı tarayıp bu ölüm anına benzer bir anı bulmaya çalışmakta. Eğer geçmişte yaşanmış ve kaydedilmiş benzer bir deneyimi bulabilirse bu durumda ne yapılacağını bildiğinden bizi kurtarabilecek. Ama ne kadar ararsa arasın bu defa bulamayacak. Yine de yılmayacak ve bu aramasını son nefesimizi verene kadar devam ettirecek. Adeta son nefesimize kadar bizim için savaşacak ve entire memory'i scan edecek. Ama nafile :(

İşte beynin bütün bir yaşamımızı tarayarak o esnada ölümden kurtulma yollarını arama gayreti belki de evrimsel bir refleks olarak beynin hayatta kalma mücadelesi olarak görülebilir. Biz ise onu "hayatın gözlerin önünden film şeridi gibi geçmesi" olarak biliyoruz. Nerden biliyoruz? Daha önce ölüm tehlikesi atlatmış insanların deneyimlerinden ve anlattıklarından.